Einn af þessum notalegu dögum

Í dag er mánudagur. Frídagur verslunarmanna. Ég sit við eldhúsborðið í íbúðinni á Eggertsgötu sem ég er að leigja í sumar. Nánast allir sem ég þekki yfirgáfu borgina yfir helgina en ég tók meðvitaða ákvörðun um að fara ekkert. Mér líkaði tilhugsunin um að eiga rólega helgi mér sjálfri mér. Ég byrjaði daginn á að útbúa mér kaffi og smurði tvær flatkökur og borðaði úti á svölum. Ég hefði aldrei getað ímyndað mér hvað flatkökur ættu eftir að verða mér dýrmætar þegar ég flytti erlendis. Þær eru eitt það sem ég sakna mest frá Íslandi og ég hef borðað ógrynni af þeim í sumar.

Ég átti notalega verslunarmannahelgi. Á laugardaginn tók ég sjálfa mig á stefnumót og eyddi deginum í miðborginni og gerði nákvæmlega bara það sem mig langaði. Ég rölti niður í bæ með tónlist í eyrunum og kíkti í Kolaportið í fyrsta sinn í nokkur ár. Ég borðaði skál mánaðarins á Gló á Laugavegi. Mexíkóskál. Skoðaði mig svo aðeins meira um og hélt svo heim. Um kvöldið fór ég út á lífið og kom seint heim svo ég leyfði mér því að eiga rólegan sunnudag sem fór að mestu í að gráta yfir Queer Eye. Í dag er ég svo búin að þvo þvott og gera fínt í íbúðinni.

Nú sit ég hér við eldhúsborðið og var rétt í þessu að setja á plötuna Night Lights með Gerry Mulligan. Mér þykir gott að hlusta á Mulligan þegar ég les eða skrifa og þessi ákveðna plata fær mig til að hugsa um haustið. Mína uppáhalds árstíð. Árstíðina þar sem sem allt fær svo fallegan lit og loftið verður ferskt og svalt. Ég hef ekki alltaf haft ástæðu til að hlakka til haustsins. Ég held ég hafi sjaldan haft jafn margar ástæður og nú. Eftir nokkur ár í Svíþjóð get ég loksins sagt, án þess að finnast ég vera að segja ósatt, að þar eigi ég heima og að þar eigi ég líf og framtíð. Eftir tæpan mánuð flýg ég heim til Sigga og allra vina minna. Skólinn byrjar og mér finnst ég fullkomlega tilbúin að takast á við þau spennandi verkefni og tækifæri sem bíða mín. Ég gaf sjálfri mér loforð um að þetta skólaárið ætli ég að þora að taka meira pláss sem tónlistarkona og byrja að trúa því að ég eigi plássið skilið. “Hah, gangi þér vel” heyri ég sjálfa mig segja í hljóði.

Það er kominn ágúst. Fimmti ágúst, tvöþúsundognítján. Sumarið hefur liðið hraðar en nokkurtíman fyrr. Þetta sumarið bý ég á Íslandi. Ég hef ekki eytt sumrinu á Íslandi síðan fyrir fjórum árum og því hefur mér svolítið liðið eins og ég sé í löngu fríi. En bráðum er sumarið búið og ég flýg heim til Piteå. Ég hlakka mikið til. Þegar ég er komin heim til Sigga mun ég svo sitja við eldhúsborðið á Ankarskatavägen og minnast sumarsins sem er það besta sem ég hef átt í mörg ár. En ekki alveg strax, því enn er tæpur mánuður eftir af Íslandsdvölinni. Ágúst. Mánuðurinn þar sem við Júlía skilum af okkur öllu efni fyrir bókina okkar. Bókina sem okkur hefur dreymt svo lengi um að búa til. Framundan eru vikur sem munu að mestu einkennast af skrifum og myndatökum og bakstri og eldamennsku. Og ég gæti ekki verið hamingjusamari.

Helga María

Ég ætla að breyta lífinu mínu - 5. kafli

Í dag eru liðnir 8 mánuðir síðan ég ákvað að tileinka árinu 2018 því að breyta lífinu mínu til hins betra. Í dag eru líka liðnir tæplega 3 mánuðir síðan ég byrjaði í tónlistarháskólanum hérna í Piteå og þar af leiðandi tæpir 3 mánuðir síðan lífið mitt breyttist meira en ég hefði nokkurtíman þorað að vona.

Í mars skrifaði ég færslu um það hvernig ég ætlaði að breyta lífinu mínu. Ég ákvað að gefa mér eitt ár í að vinna virkilega mikið í sjálfri mér og sjá svo hvar ég stæði að ári liðnu. Ég ætlaði mér þannig séð ekkert að ganga í gegnum einhverjar gígantískar breytingar, heldur byrja á því að laga daglegar venjur sem mér þótti hafa neikvæð áhrif á mig. Ég hafði í langan tíma eytt dögunum mínum ein heima og oft ekkert farið út úr húsi í nokkra daga nema til að versla í matinn. Venjurnar sem ég vildi breyta voru því flestar á borð við ,,klæða mig í föt daglega, þó ég sé ekkert á leið út úr húsi og geyma kósýfötin þar til á kvöldin” og ,,mæta á kóræfingar þó mig langi alls ekki út” og ,,kynnast fólki og byrja að tala sænsku.” Ég ætlaði mér því að reyna að búa til jákvæðar venjur og einhverskonar rútínu þó ég væri bara ein heima allan daginn. Fljótlega eftir að ég byrjaði í þessari sjálfskoðun áttaði ég mig á því að ég gæti breytt öllum mínum daglegu venjum, en ef ég vildi verða hamingjusöm yrði ég að hætta að vera hrædd við að fara á eftir því sem mig langar. Haustið áður hafði ég skráð mig í fjarnám í mannfræði í háskóla Íslands. Ég skráði mig í námið minni vegna þess hve mikið mig langaði að læra mannfræði og meira því það var kennt í fjarnámi og mig langaði svolítið að komast hjá því að þurfa að svara spurningum um það hvað ég ætlaði gera í framtíðinni. Mér fannst skothelt plan að skrá mig í fjarnám og fá námslán og geta svo bara bloggað og haft það gott. Námið var vissulega áhugavert og ég lærði ýmislegt, en mannfræðin heillaði mig alls ekki og og ég sökk dýpra í einhverskonar einmanaleika og kvíða. Þegar ég hafði byrjað að taka til hjá mér sá ég að ég gæti ekki haldið þessu áfram. Eftir svolitla umhugsun settist ég niður og sótti um í bachelornám í jazzsöng við tónlistarháskólann í Piteå. Stuttu síðar fór ég svo í inntökupróf og komst inn í námið. Fyrir flesta hljómar þetta kannski mjög sjálfsagt, en fyrir ári síðar hefði ég aldrei vogað mér að sækja um í þetta nám, hvað þá mæta í inntökuprófið. Þennan dag þótti mér ég vera hugrakkasta manneskja í heimi. Ég trúði varla að ég hefði mætt í prófið og staðið mig vel. Það sem ég vissi ekki þá var að inntökuprófið var bara byrjunin á því sem myndi gjörbreyta lífi mínu að sumrinu loknu.

Hvernig hefur lífið mitt breyst síðan ég byrjaði í skólanum?

Síðan byrjaði í skólanum hefur lífið tekið u-beygju. Nánast ekkert af því sem ég skrifaði í fyrstu færsluna mína í mars á við lengur. Þessa tæpu 3 mánuði hef ég þroskast meira en ég hef gert síðustu 3 ár. Nánast vikulega geri ég hluti sem ég var dauðhrædd við og það hefur verið verulega gefandi. Ég er í 100% námi í tónlist og syng í djassbandi í skólanum, en utan þess er ég svo hluti af djasstríói með tveimur strákum sem eru á öðru ári í skólanum, Andreas á kontrabassa og Conny á gítar. Tríóið heitir Yrja og við höfum spilað á fínasta hóteli bæjarins og á fleiri stöðum niðrí bæ. Ég hef eignast yndislega vini og tala sænsku allan daginn. Mér líður eins og ég hafi fengið sjálfa mig til baka, er farin að brosa meira og orðin mun afslappaðri í kringum fólk. Vissulega er ég oft stressuð og neikvæð, en það er ekkert í líkindum við það sem var áður, og í nánast hvert skipti sannar það sig að neikvæðnin er bara í höfðinu á mér.

Er ég þá hætt að vinna í sjálfri mér?

Alls ekki. Nú þegar mörg af mínum fyrri vandamálum eiga ekki lengur við, koma upp ný vandamál sem ég þarf að takast á við. Dæmi um þau er t.d. hvernig ég finn endalaust fyrir samviskubiti. Núna þegar ég ræð ekki lengur tíma mínum að öllu leyti sjálf fæ ég oft samviskubiti yfir því að vera ekki nógu dugleg að blogga, hreyfa mig ekki nóg eða vera ekki nógu skipulögð þegar kemur að því að elda næringarríkan og góðan kvöldmat yfir vikuna. Ég er mikið að vinna í því að læra að sætta mig við það að ég get ekki verið 100% í öllu sem ég vil gera, og oft er það erfitt.

Ég þarf líka að leggja mig mikið fram við að leifa svikaraheilkenninu ekki að stjórna mér. Það getur verið rosalega auðvelt að hugsa mikið um hvað strákarnir sem ég spila með séu góðir og reyndir og hausinn á mér reynir oft að segja mér að ég sé veikasti hlekkurinn í bandinu. Það hefur hjálpað mér mikið að tala við aðrar söngkonur í skólanum sem hafa upplifað svipaðar hugsanir, og svo er mikilvægt að minna sig á að svikaraheilkennið segir ekki satt. Það segir manni að efast um sig þegar manni gengur vel og þá er mikilvægt að læra að taka ekki alltof mikið mark á því. Þetta er eitthvað sem ég þarf að minna mig oft á og krefst það mikillar vinnu að breyta þessum hugsunarhætti.

Ef ég hef lært eitthvað síðustu mánuði þá er það að ég mun líklega aldrei geta hætt að vinna í sjálfri mér. Ég myndi ekki segja að síðustu ár hafi ég alveg hætt því, en ég hunsaði ákveðin vandamál í von um að komast hjá því að vinna úr þeim. Nú þegar ég sit og skrifa þessi lokaorð er klukkan 8 og ég þarf að leggja af stað í skólann. Þegar ég lít út og dáist að sólarupprásinni átta ég mig á því að síðan ég byrjaði í skólanum hef ég ekki fengið þessa kvíðatilfinningu sem ég fékk oft áður þegar ég þurfti að vakna snemma og mæta eitthvað. Ég hef vissulega verið kvíðin fyrir því að koma fram og fleira en það er allt öðruvísi kvíði. Ég er ekki með hnút í maganum á kvöldin bara því ég þarf að mæta í skólann, heldur vakna ég glöð og fer glöð að sofa nánast á hverjum degi. Ég hlakka til að leyfa ykkur að fylgjast betur með. Það er að miklu leyti ykkur lesendum okkar að þakka hvað við höfum þroskast mikið og dafnað síðustu ár. Þið hafið sýnt okkur þvílíkt mikinn stuðning og oft stappað í okkur stálinu, bæði hérna á blogginu og á samfélagsmiðlum.

Helga María

Ég og skjaldinn minn!

Þetta er kafli 4 af ,,Ég ætla að breyta lífi mínu." Ég ætlaði að skrifa þessar færslur vikulega, en hef alls ekki staðið mig hvað það varðar. Hinsvegar ætla ég að reyna að gera betur því það er mjög margt sem mig langar að skrifa um. 
Þessi færsla verður örlítið öðruvísi en þær þrjár sem komnar eru. Mig hefur lengi langað að skrifa um mína reynslu af því að lifa með vanvirkan skjaldkirtil, en tilhugsunin hefur á sama tíma oft verið yfirþyrmandi. Nú eru komnar nokkrar vikur síðan ég ákvað að breyta lífi mínu og eitt af því sem ég ákvað að gera í kjölfarið var að skrifa þessa færslu. Í dag finnst mér akkúrat réttur tími til þess og ég ætla því að líta til baka og rifja upp hvernig þetta allt byrjaði. 

Árið 2013 upplifði ég ótrúlega margt, og í raun leið mér eins og 2013 væru 2 ár. Ég hætti í sambandi til margra ára, bjó á sófanum hjá vinkonu minni, byrjaði í nýrri vinnu, flutti í fyrsta skipti ein í íbúð og byrjaði svo í nýju sambandi. Lífið mitt tók miklum breytingum og ég breyttist og þroskaðist á sama tíma helling sem manneskja. Það var í lok ársins sem ég fór að finna fyrir ýmsum furðulegum líkamlegum og andlegum einkennum sem ég gat með engu móti skilgreint og áttaði mig því engan veginn á því hvað var í gangi. Mér fór að líða eins og ég væri alltaf þreytt. Ég hafði aldrei átt í vandræðum með að vakna snemma á morgnana, en skyndilega var það ekki bara erfitt, heldur sársaukafullt. Mér leið eins og ég gengi í svefni og hugsaði ekki um annað á daginn en hvað það yrði gott að komast undir sæng. Þreytan var þó ekki það eina sem hrjáði mig, en ég byrjaði líka að þyngjast virkilega hratt. Ég fann hvernig slit mynduðust um allan líkamann og fötin mín hættu fljótlega að passa á mig. Ég botnaði ekkert í þessu. Ég hafði engu breytt þegar kom að matarræðinu og ég gat ekki séð betur en að ég borðaði mjög næringarríkan og góðan mat. 

Árið 2014 var erfiðasta ár sem ég hef lifað og þegar ég hugsa til baka sé ég minningarnar í einhverskonar móðu. Á þessum tíma snérist líf mitt um að halda mér vakandi yfir daginn og að reyna að stoppa þessa þyngdaraukningu sem virtist engan endi ætla að taka. Mér leið eins og ég væri með endalausa fyrirtíðaspennu og var rosalega viðkvæm. Við fórum til Barcelona yfir sumarið með tengdafjölskyldu minni og ég hef aldrei upplifað jafn mikla vanlíðan í utanlandsferð. Ég var orðin 20 kílóum þyngri en ég hafði verið tæpu ári áður, og þar sem ég hafði þyngst hratt, var maginn á mér þakinn rauðum slitum. Ég man að ég brotnaði niður í mátunarklefa fyrsta daginn þegar ég mátaði bikiní. Ég skildi ekki hvað var að koma fyrir mig og hvernig ég ætti að laga það. 
  Sama sumar vann ég á sambýli og ég skil varla að ég hafi komist í gegnum sumarið, því ég var bókstaflega búin á því, bæði líkamlega og andlega. Ég gat samt ekki talað um þetta við neinn, því ég skildi þetta ekki sjálf. Ég gat ekki séð að ég væri veik að nokkru leyti, nema þegar ég fékk magakrampa, sem voru eitt það versta sem ég hef nokkurn tíman gengið í gegnum. Þeir lýstu sér þannig að ég vaknaði um miðja nótt með magann fullan af lofti og ropandi endalaust. Þessu fylgdi sársauki sem var svo sterkur að ég vissi ekki hvernig ég ætti að lifa hann af. Ég fór á bráðamóttökuna nokkrum sinnum þetta sumar vegna magaverkjanna og mér var sagt að leita til sérfræðings, en þar sem verkurinn hætti alltaf nokkrum dögum seinna gerði ég ekkert í því. 

Í desember 2014 fór ég í bústað með fjölskyldunni. Það var þá sem mamma mín sá að ekki var allt með felldu. Það fyrsta sem henni þótti óeðlilegt var þessi gríðarlega þyngdaraukning. Ég hafði aldrei átt í vandræðum með þyngdina mína og skyndilega var ég búin að þyngjast um 30 kíló á rúmu ári. Það sem olli henni þó mestum áhyggjum var að það var augljóst að mér leið alls ekki vel. Hún vissi af magakrömpunum, sem voru einnig eitthvað sem ég hafði aldrei gengið í gegnum áður, og svo vissi hún að það hafði liðið yfir mig á stofugólfinu heima fyrr um haustið. Ég hafði ekki hugsað mér að fara til læknis, enda sá ég enga ástæðu til þess. Ég var búin að ákveða að ég væri skyndilega orðin löt og dramatísk og svo væri ég greinilega að borða of mikinn hafragraut á morgnanna og þess vegna væri ég búin að þyngjast svona. Ég sá ekki hvernig læknir gæti hjálpað mér með þetta. Sem betur fer var hún ákveðin og dró mig með sér á heilsugæsluna vikuna eftir. Læknirinn skoðaði mig og ég sagði honum frá öllum einkennunum. Hann sagði að honum þætti þetta hljóma svolítið eins og vanvirkur skjaldkirtill, en sagði mér að vera ekki of vongóð (eins og ég væri virkilega að láta mig dreyma um vanvirkan skjalda.) 

Ég var í vinnunni þegar ég fékk símtalið. Mér var tjáð að skjaldkirtillinn minn væri vanvirkur sem væri skýringin á öllu því sem ég hefði verið að upplifa síðasta árið, þreytunni, skapsveiflunum, meltingavandamálunum, þyngdaraukningunni og orkuleysinu. Læknirinn sagði að ég yrði sett á Levaxin og það myndi hjálpa mér að verða aftur ég sjálf. Ég var í skýjunum. Mér var eiginlega alveg sama þó ég væri með þennan sjúkdóm, og vissi svosem lítið um hann. Ég vildi bara fá lífið mitt til baka. Á nokkrum vikum var ég orðin laus við mörg af einkennunum. Ég var farin að geta vaknað auðveldlega á morgnanna, og hætt að þurfa að leggja mig yfir daginn. Skapið var orðið stöðugra og mér leið almennt mun betur. Þyngdaraukninginn hélt þó áfram og voru það mikil vonbrigði. Það var ekki fyrr en hálfu ári eftir að ég byrjaði að taka lyfin sem ég hætti að þyngjast. Það gæti mörgum þótt undarlegt að ég tali svona mikið um þyngdaraukninguna, en það að hafa þyngst svona mikið hefur haft mun meiri áhrif á lífið mitt en ég hefði nokkurtíman getað ímyndað mér. Ég hef aldrei upplifað jafn mikið sjálfshatur og á síðustu árum. Allt sem mér þótti svo eðlilegt áður fór að verða erfitt. Það að fara í partý snérist ekki lengur um að gera sig sæta og hafa gaman, heldur upplifði ég mikinn kvíða og stress yfir því að finna mér föt til að fara í sem pössuðu og hræðslu við að hitta einhvern sem ég hafði ekki hitt frá því áður en þetta allt byrjaði. Við höfum flest heyrt fólk segja eitthvað á borð við ,,Guð, ég hitti X um daginn og ég þekkti hana ekki. Hún er búin að fitna svo mikið að hún lítur út eins og önnur manneskja. Hvernig getur fólk látið þetta gerast, þetta er svo óheilbrigt."  Ég óttaðist það stöðugt að fólk talaði svoleiðis um mig. Ég lenti líka stundum í því að hitta gamla vini og ef skjaldkirtillinn kom í tal sagði það ,,Já okei, það hlaut að vera. Ég var alveg mjög hissa að sjá hvað þú værir búin að fitna mikið" eða ,,Ah já okei, ég var að spá hvort þú værir kannski ólétt." Mér þótti þetta gríðarlega erfitt og ósanngjarnt. Mér fór að líða eins og ég væri fórnarlamb sjúkdómsins og hætti að þekkja sjálfa mig þegar ég leit í spegil. Mér hætti að þykja gaman að fara eitthvað fínt og kveið fyrir sumrinu, því ég vildi ekki þurfa að vera léttklædd. Ég hélt þó áfram að næra mig og hugsa um matarræðið því innst inni hafði ég von um að þetta gæti lagast og ég gæti orðið ég sjálf aftur. 

Það var svo síðasta vor sem ég áttaði mig á því að lífið mitt hafði verið á "hold" í langan tíma. Ég hafði eytt tveimur árum í að bíða eftir því að fá lífið mitt til baka en áttaði mig svo á því að lífið mitt var beint fyrir framan nefið á mér allan tímann. Ég einfaldlega hafði neitað að horfast í augu við það að lífið mitt er það sem það er akkúrat núna og ég get ákveðið hvernig ég vil lifa því. Eins hafði ég eytt löngum tíma í að bíða eftir að verða ég sjálf aftur, en ég sjálf er engin önnur en sú sem ég er akkúrat núna. Það var erfitt að horfast í augu við þessa hluti, og þá aðallega að viðurkenna hversu eitrað hugarfar ég hafði haft til sjálfrar mín. Hvernig ætlaði ég að verða heilbrigð og hamingjusöm ef mér þótti ekki einu sinni vænt um mig? Á þeirri stundu setti ég mér það markmið að læra að elska sjálfa mig og hætta að brjóta mig niður með orðum og hugsunum. 

-Svona myndir hefði ég aldrei tekið af mér fyrir ári síðan, en á fyrri myndinni er ég klædd sundbol á leiðinni í pottinn heima hjá tengdó og á seinni myndinni er ég klædd nýju gallabuxunum mínum og nýjum stuttermabol á leið út í sólina.-

Síðan ég tók þessa ákvörðun sé ég mig og lífið mitt með allt öðrum augum. Vissulega á ég mína slæmu daga og get gleymt mér og oft verð ég að muna að stoppa og minna sjálfa mig á að svona hugsanir hjálpa mér ekkert. Ég ætlaði ekki að skrifa um þessa reynslu fyrr en ég væri orðin ótrúlega heilbrigð og gæti komið með þessa hefðbundnu "success" sögu. Það rann síðan upp fyrir mér að það er gríðarlega mikilvægt að heyra líka frá fólki sem er að ströggla og hefur ekki náð 100% bata. Mig langar heldur ekki að boðskapurinn í minni frásögn sé sá að lífið sé ömurlegt þegar við erum í yfirþyngd en svo sé lífið vandræðalaust þegar maður hefur náð að grennast aftur. Eins má segja að ég hafi fengið hálfgerða hugljómun fyrir nokkrum vikum þegar ég fór til Póllands með kórnum mínum. Ég hafði upplifað þessa hræðslu við það að fara eitthvert þar sem heitt væri í veðri og vita ekkert hvernig ég ætti að klæða mig þarna án þess að líða óþægilega með sjálfa mig. Í ferðinni kynntist ég tveimur frábærum stelpum úr kórnum sem eru í svipaðri stærð og ég, og glíma báðar við skjaldkirtilsvandamál. Ég tók strax eftir því í ferðinni að þær klæddu sig nákvæmlega eins og þeim þótti flott og voru báðar bara þvílíkar skvísur. Þær virtust eiga helling af geggjuðum samfestingum, buxum og kjólum á meðan ég klæddi mig í minn hefðbundna síða, víða svarta bolakjól og leggins við. Þær skammast sín ekkert fyrir stærðina sem þær nota og sögðust panta mikið af fötum á netinu þar sem hægt væri að velja "curvy" stærðir. Síðan ég kom heim úr þessari ferð hefur mér liðið allt öðruvísi gagnvart sjálfri mér og hef klætt mig öðruvísi líka. Ég keypti mér gallabuxur í stærð 52 og ákvað að skammast mín ekkert þó þær væru í "stærri stærð." Ég hef klædd mig í stuttermaboli og ákveðið að þykja vænt um handleggina mína sem ég hef eytt nokkrum árum í að fela í hvert skipti sem ég er í kringum fólk. Í fyrsta sinn í mörg ár hef ég áttað mig á því að ég get vel verið skvísa og ákvað því að héðan í frá er ég hætt að fela mig fyrir sjálfri mér og öðrum.

Lífið er núna og það bíður ekki. 

Helga María